Προσοχή ακολουθεί μακροσκελές και βαρετό post.
(Wisdom 2009)
Την Κυριακή το ξύπνημα είναι γλυκό.
Πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι έχεις κάνει μπάνιο, το απαραίτητο ξύρισμα, ντύσιμο κλπ.
(Εντάξει, πλάκα κάνω)
Το πρωινό Κυριακής είναι όμορφο και αγχωτικό.
Πήρα τα pmr; το φαρμακείο;
Μπατόν;
Πόση ώρα έχω ακόμα;
Τι να φορέσω ώστε να είμαι κομπλέ;
Ωχ, το power bank.
Ποιος έχει το σήμα του συλλόγου και τέτοια.
Τελικά δε φτάνω ποτέ στην ώρα μου (τρία λεπτά καθυστέρηση) αλλά ο Σάκης είναι ήδη εκεί.
Στη στάση “Περιστέρι” του metro.
Μαζί του είναι ο Δημήτρης και οι πρώτοι φίλοι (Πέτρος, Αθηνά, οι αδελφές metropolitan και άλλοι).
Σκέφτομαι ότι ήρθαν κατευθείαν από τον Ρέμο αλλά θυμήθηκα γρήγορα ότι δεν έχουμε ΠΑΣΟΚ.
Μέχρι να ξεφορτώσουμε το φορτηγό fiat panda που το όνομά του δεν το πήρε από την αρκούδα, έχει έρθει η Κατερίνα, ο Σπύρος, η Κική και η Λέτα που μέχρι και σήμερα πιστεύει ότι πήγε στη Ζήρεια.
Χωρίς ιδιαίτερες απουσίες και χωρίς καθυστέρηση αναχωρούμε για το ψηλότερο βουνό της Εύβοιας, τη Δίρφη.
Στο πούλμαν σε ρόλο οδηγού ο Σπύρος.
Νεαρός, εξυπηρετικός, φιλικός.
Οι συμμετέχοντες από διάφορες περιοχές και ηλικιακές ζώνες (έσκισα) αλλά όλοι με διάθεση “πάμε να περάσουμε γαμ… εεε σούπερ”!!!
Αυτό. “Σούπερ”.
Gust star η Λήδα.
Ούτε που ακούστηκε, ούτε που μας ενόχλησε.
Κάπου εκεί αρχίσαμε.
Να οι ταυτοτητούλες 3D printing σε κάποιους.
Να το πρώτο buff με το logo του συλλόγου.
Να τα δωράκια μας με την κλήρωση, λίγο το μικρό διάλειμμα για νεράκι, τυροπιτούλα, καφέ, σάντουιτς, πορτοκαλάδες, λεμονάδες, κοκ, σάμαλι, φτάσαμε.
Ώρα για ομαδική (μου αρέσει όταν γίνομαι kinky) φωτογραφία.
Εκεί μάθαμε πως ξεχωρίζουμε αυτόν που έχει πει ότι θα είναι αλλού.
Στέλιο!
Είναι αυτός που βγάζει τη φωτογραφία!
Αδιαβροχάκια δωρεάν, ενημέρωση μονοπατιού, τελικές οδηγίες οδηγών, συμβουλές για χρήση μπατόν κλπ και φύγαμε.
Μπααααα…
Πάλι στο πούλμαν έμεινα.
Που θα πάει, θα με πάρουν και μένα μαζί τους κάποτε.
Μου έχουν υποσχεθεί ότι αν σταματήσω να μιλάω και να τρώω το φαγητό τους στο διάλειμμα θα με πάρουν κι εμένα.
Ραντεβού στην ταβέρνα χωρίς απρόοπτα εκτός της βροχούλας, το κερδισμένο μισάωρο λόγω ταχύτητας, το πέσιμο που μου έκανε ένα θηλυκό τσοπανόσκυλο επειδή παρεξηγήθηκε γιατί το αποκάλεσα κοπελάρα μου και …
Τη μανιταρόπιτα.
Πως τόσα χρόνια τρώμε στον Σπύρο
https://www.facebook.com/taverna.kissos
και μας είχαν ξεφύγει τα τηγανιτά μανιτάρια και η μανιταρόπιτα;
Δηλαδή εντάξει, η εξυπηρέτηση φιλική και γρήγορη, οι τιμές προσιτές, τα παϊδάκια σούπερ, το κοντοσούβλι εκπληκτικό, το κοκορέτσι άπαιχτο, το τυροπιτάρι μοναδικό, το μπιφτέκι και η μπριζόλα ζουμερά και καλοψημένα αλλά και η μανιταρόπιτα ρε φίλε;
Πως θα κάνω εγώ τώρα χώρο για μπισκοτογλυκό μου λες;;;;
Μετά από δύο κόκα κόλες, δύο τσιγάρα, δέκα λεπτά και δεκαεπτά χιλιόμετρα… ανέκδοτο, φάγαμε το γλυκάκι μας κι ετοιμαστήκαμε να μπούμε στο πούλμαν για την επιστροφή.
Η Κατερίνα κέρασε τσίπουρο.
Ο Σάκης γλυκάκια προσφορά από το https://www.facebook.com/opera.sweetsounds
που μας προσέχει και μας φροντίζει πάντα.
Αν δε το επισκεφτείτε θα χάσετε.
Δε θα ξέρετε τι να διαλέξετε.
Μετά από αυτό ο Γιώργος ανέλαβε να μετρήσει τους συμμετέχοντες (ακολουθεί σχετικό quiz) κι εγώ να κάνω παρέα στον οδηγό.
Επιστροφή στην Αθήνα νωρίς νωρίς, ξεκούραστοι, γεμάτοι θετική ενέργεια και χαμογελαστοί όλοι.
Τώρα αν πέρασαν καλά με το υπέροχο μονοπάτι δεν ξέρω.
Αν τους άρεσαν τα δωράκια, το κερασματάκι, το κλίμα, η οργάνωση, το φαγητό δεν ξέρω.
Αν θα ξαναέρθουν όλοι μαζί μας δεν ξέρω.
Ότι ήταν όμως όλοι υπέροχοι το υπογράφω.
Μέχρι την 7/5/23 στο δρυόδασος Μογκοστού, ραντεβού στη Πάρνηθα στις μικρές μας αγαπημένες.